خواهرم از مدرسه آمد، هنوز كفش ها را از پاي خود بيرون نياورده بود، با صداي بلند گفت: نمي خواهيد بپرسيد از مدرسه چه خبر؟!
مادرم از تو آشپزخانه، منم در كنار تلويزيون، گفتيم:
خوش خبر باشي؟
گفت: پس بياييد اينجا، خودتون ببينيد…
بـــله، همچين هم بي خبر نبود، مگه خبري بالاتر و خوشحال كننده تر از جايزه گرفتن هم وجود دارد؟!
امروز سر صف صبحگاهي، به بچه هايي كه چادري بودند جايزه دادند.
خوشحالي در چشمان خواهرم برق مي زد و به راحتي مي توان فهميد كه اين جايزه، خيلي براي او ارزشمند بود كه اينگونه، گونه هايش همچون هندوانه ي شب يلدا، قرمز شده بود.
من هم كه خيلي مشتاق ديدن جايزه ي كادو پيچ او شده بودم، به خواهرم امان ندادم و گفتم:
بزار من كادو را باز كنم..
ولي او اجازه نداد و همچنان سعي مي كرد با احتياط، چسب هاي روي كادو را باز كند، كه يكدفعه گفت: اول حدس بزنيد جايزه چيه؟

شما حدس مي زنيد جايزه چي بود؟؟

سركار خانم سيده درسا نويسنده ي وبلاگ منـزلـگــه عشاقـــــ

و سركار خانم فاطمه نويسنده ي وبلاگ كهف

درست حدس زدند، تبريك مي گويم، ان شاءالله جايزه را برايتان ارسال مي كنم.

پشت میز کامپیوتر، مشغول درس خواندن بودم، کمی آن طرف تر هم، خواهرم. آیفون به صدا درآمد:
دایی جان تشریف آوردند…
رفتم به سمت اتاق که دختر دایی جان چهار ساله هم به دنبالم آمد. و شروع کرد پریدن روی تخت، کم کم شعر هم به آن اضافه کرد و خلاصه با صدای بلند و شور و شعف خاصی که فقط بابا، ماما از میان کلماتش قابل فهم بود، بِپَّر بِپَّر می کرد.
از قضا، خواهرم فردا امتحان میانترم داشت و این وضعیت برایش کمی غیر قابل تحمل شده بود. هر چقدر تلاش کرد او را ساکت کند، نتوانست.
با خودم گفتم: چکار کنم! چکار نکنم!
آهان، فهمیدم، گفتم:
نرگس، زیر تخت هاپو خوابیده، هیــــس، ساکت، لولو بیدار میشه ها.
نرگس هم ساکت شد و هیچی نگفت.
خواهرم خوشحال، شروع به درس خواندن کرد، منم همینطور.
که یکدفعه نرگس گفت:
تو ساکت، لولو خوابه.
حالا هر چقدر می خواهیم سعی کنیم درس بخوانیم، نرگس اجازه نمیده و میگه:
هیـــــس، هیـــــس. . .